Aby umożliwić proces akomodacji, czyli dostosowywania ostrości widzenia do różnych odległości, zaangażowane są mięśnie rzęskowy (m. ciliaris) i mięśnie zwieracze (m. sphincter pupillae) tęczówki. Oto, jak działają te mięśnie na soczewkę oka:
- Mięsień rzęskowy (m. ciliaris):
- Mięsień rzęskowy to mięsień okrężny, który otacza ciało rzęskowe, będące częścią soczewki oka. Głównym zadaniem tego mięśnia jest regulowanie kształtu soczewki w celu dostosowywania oka do różnych odległości obiektów. Mięsień rzęskowy łączy się z kapsułą soczewki i może zmieniać jej kształt poprzez skurcze i rozluźnienia.
- W skurczu (kontrakcji): Mięsień rzęskowy jest w stanie zmniejszyć napięcie w kapsule soczewki, co powoduje jej stanie się bardziej wypukłą. To zjawisko nazywane jest akomodacją. Dzięki akomodacji soczewka może skupiać światło na siatkówce, umożliwiając ostre widzenie przedmiotów znajdujących się blisko.
- W rozluźnieniu: Gdy mięsień rzęskowy jest rozluźniony, kapsuła soczewki staje się bardziej napięta, co powoduje, że soczewka staje się płaska. To stanowi dostosowanie do widzenia przedmiotów w odległości.
- Mięśnie zwieracze tęczówki (m. sphincter pupillae):
- Mięśnie zwieracze tęczówki to mięśnie, które znajdują się w tęczówce, otaczając źrenicę (czarną dziurę w centrum tęczówki). Gdy mięśnie zwieracze są pobudzone, powodują zwężenie źrenicy.
- W skurczu: W czasie światła, mięśnie zwieracze tęczówki zwężają źrenicę, regulując ilość światła wpadającego do oka. To nazywane jest reakcją źreniczną na światło.
Oba te mechanizmy są ściśle skoordynowane, pozwalając na dostosowywanie oka do zmieniających się warunków oświetleniowych i odległości obiektów. Akomodacja i reakcje źreniczne odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu ostrości widzenia w różnych warunkach.
