Jak poznawano budowę oka?

Pierwsze opisy budowy oka pojawiły się w starożytności, a jednym z najbardziej znanych dokumentów dotyczących anatomii oka jest praca „De Natura Oculi” (O przyrodzie oka) autorstwa Greka Alkmaiona z Krotony. Alkmaion, urodzony około 510 roku p.n.e., był jednym z pierwszych starożytnych anatomów i lekarzy, który eksperymentował i prowadził obserwacje w dziedzinie medycyny.
„De Natura Oculi” zawierał opisy struktury oka oraz próbował zrozumieć rolę różnych jego części. Alkmaion dostrzegł źrenicę, soczewkę i ciecz w oku, a także zauważył, że nerwy wzrokowe prowadzące od oka do mózgu są związane z funkcją wzroku. Należy jednak pamiętać, że ówczesna wiedza była ograniczona, a wielu starożytnych anatomów nie miało dostępu do dokładnych technik badawczych.
Wraz z rozwojem medycyny starożytny świat kontynuował badania anatomii oka. Na przykład w drugim wieku n.e. Klaudiusz Galen, rzymski lekarz, opisał anatomię oka i zidentyfikował struktury, takie jak siatkówka i tęczówka. Jego prace miały duży wpływ na średniowieczną medycynę i były powszechnie stosowane przez wieki.
W miarę postępu w naukach przyrodniczych, szczególnie w czasach renesansu, rozwijano coraz bardziej szczegółowe opisy budowy oka. Współczesna wiedza na temat anatomii oka i jego funkcji jest wynikiem dziesiątek wieków badań i eksperymentów przeprowadzanych przez wielu naukowców i anatomów na przestrzeni dziejów.